Formacja nie kończy się z dniem złożenia ślubów wieczystych. Każda siostra – czytamy w Konstytucjach Zgromadzenia – jest osobiście odpowiedzialna za nieustanny wysiłek współpracy z łaską Bożą, za wychowywanie siebie w atmosferze wiary, modlitwy i pokory, do pełnej dojrzałości ludzkiej i zakonnej, by coraz głębiej i pełniej umierać sobie, a żyć życiem Chrystusa Zmartwychwstałego – życiem ofiarnej miłości Boga i troski o zbawienie ludzi (K 106).
Siostry starają się o dynamikę wierności na różnych etapach życia, zgodnie z prawdą zapisaną w adhortacji apostolskiej „Vita consecrata”: Istnieje pewien rodzaj młodości ducha, która nie przemija z czasem: wiąże się ona z tym, że na kolejnych etapach życia człowiek znajduje dla siebie nowe zadania, właściwy sposób życia, służenia i miłowania (70).
Siostry doświadczają młodzieńczego entuzjazmu w realizacji powołania oraz przejścia od etapu uczenia się i pomocy innym, do pełnej odpowiedzialności za swe zaangażowanie. W wieku średnim starają się twórczo wykorzystywać swoje doświadczenia, w miejscach gdzie żyją i posługują. Na tym polu rozwija się dobrze dar duchowego macierzyństwa. Owocnym formacyjnie jest także wiek podeszły, gdy słabość ciała czy choroby wymagają stopniowej rezygnacji z aktywnego życia. Jest tu okazja do poddania się formującemu wpływowi doświadczenia paschalnego i łaska szczególnego upodobnienia się do Chrystusa ukrzyżowanego, który we wszystkim pełni wolę Ojca i cały Mu się powierza, aż do oddania w Jego ręce swego ducha.